افسردگی یکی از شایع ترین مشکلات سلامت روان در ایالات متحده است. تحقیقات کنونی نشان می دهد که افسردگی حاصل ترکیبی از جنبه های ژنتیکی، بیولوژیکی، زیست محیطی و روانی است. افسردگی یک اختلال روانپزشکی در سرتاسر جهان با فشارهای اقتصادی و روانی در جامعه است. خوشبختانه، افسردگی، حتی موارد شدید، ممکن است درمان شود. هرچه زودتر درمان شروع می شود، آن موثرتر است.

در نتیجه، با این حال، نیاز به بیومارکرهای قوی وجود دارد که به منظور بهبود تشخیص به منظور سرعت بخشیدن به فرایند کشف دارو و یا دارو برای هر بیمار مبتلا به اختلال کمک می کند. این ها هدفمند و شاخص های فیزیولوژیکی محیطی هستند که از حضور می توانند برای پیش بینی احتمال شروع یا وجود افسردگی استفاده کنند، با توجه به شدت و یا علائم شناختی طبقه بندی می شوند، پیش بینی و پیش آگهی را نشان می دهند یا مانع پاسخ به مداخلات درمانی می شوند. هدف از مقاله زیر این است که نشان می دهد بینش های اخیر، چالش های جاری و چشم انداز آینده در مورد کشف انواع نشانگرهای زیستی برای افسردگی و چگونگی کمک به بهبود تشخیص و درمان کمک می کند.

بیومارکرها برای افسردگی: تحلیل های اخیر، چالش های جاری و چشم انداز آینده

چکیده

تعداد زیادی از تحقیقات صدها معیار زیستی قابل پیش بینی برای افسردگی را به اثبات رسانده است، اما هنوز نقش آنها در بیماری افسردگی را به طور کامل روشن نکرده است و یا مشخص نشده است که در چه بیمار و چگونه اطلاعات بیولوژیکی برای افزایش تشخیص، درمان و پیش آگهی استفاده می شود. این عدم پیشرفت تا حدی ناشی از طبیعت و ناهمگنی افسردگی است، در ارتباط با ناهمگونی روش شناختی در ادبیات تحقیقاتی و مجموعه وسیعی از بیومارکرهای با پتانسیل، بیان که اغلب با توجه به عوامل بسیاری متفاوت است. ما ادبیات موجود را بازبینی می کنیم که نشان می دهد که نشانگرهای درگیر در فرآیندهای التهابی، نوروتروفیک و متابولیکی، و همچنین اجزای سیستم عصبی و نوروآندوکرین، نامزدهای بسیار امیدوار کننده ای هستند. این ها ممکن است از طریق ارزیابی های ژنتیکی و اپی ژنتیکی، ترانسکتومیک و پروتئومیک، متابولومیک و عصب شناختی اندازه گیری شوند. در حال حاضر استفاده از رویکردهای جدید و برنامه های تحقیقاتی سیستماتیک برای تعیین اینکه آیا می توان از زیست سنجی ها برای پیش بینی پاسخ به درمان استفاده کرد، بیماران را به درمان های خاص و هدف گیری برای مداخلات جدید اختصاص می دهند. ما نتیجه می گیریم که وظیفه ای برای کاهش بار افسردگی در طول توسعه و گسترش این روش های تحقیقاتی وجود دارد.

کلید واژه ها: اختلال خلقی، اختلال افسردگی عمده، التهاب، واکنش درمان، طبقه بندی، پزشکی شخصی

معرفی

چالش های بهداشت روان و اختلالات خلقی

اگرچه روانپریشی دارای بار بیماری مرتبط با بیماری بیشتر از هر گروه دیگری است، 1 تفاوت بین عزت نفس بین سلامت جسمی و روانی در بسیاری از حوزه ها از جمله finance2 تحقیق و انتشار است. 3 در میان مشکلات که سلامت روان در معرض آن است فقدان از توافق در مورد طبقه بندی، تشخیص و درمان، که ناشی از درک ناقص فرآیندهای مبتنی بر این اختلالات است، ایجاد می شود. این اختلال در حالت اختلال خلقی، دسته ای است که تنها بزرگترین بار در سلامت روان است. 3 شایع ترین اختلال خلقی، اختلال افسردگی عمده (MDD) یک بیماری پیچیده و ناهمگونی است که در آن تا 60٪ از بیماران ممکن است تجربه شود برخی از میزان مقاومت درمانی که طولانی تر می شود و بدتر می شود. 4 برای اختلالات خلقی و در حوزه گسترده تر از سلامت روان، نتایج درمان به احتمال زیاد با کشف قوی و زیرمجموعه های همگن در داخل دسته های تشخیصی (و در سراسر) بهبود می یابند. می تواند طبقه بندی شود. به رسمیت شناختن این، ابتکارات جهانی برای تعریف زیرابعهای عملکردی در حال حاضر در حال پیشرفت هستند، مانند معیارهای دامنه تحقیق. 5 مطرح شده است که نشانگرهای بیولوژیک، نامزدهای اولویتی برای تعویض اختلالات روانی هستند. 6

بهبود پاسخ به درمان برای افسردگی

با وجود طیف گسترده ای از گزینه های درمان برای افسردگی عمده، تنها حدود یک سوم از بیماران مبتلا به MDD حتی در صورت دریافت درمان ضد افسردگی مطلوب با توجه به دستورالعمل های اجماع و استفاده از مراقبت مبتنی بر اندازه گیری، بهبودی را نشان می دهند و با توجه به هر درمان جدید .7 علاوه بر این، افسردگی مقاوم در برابر درمان (TRD) با افزایش اختلالات عملکردی، مرگ و میر، عوارض و موارد مکرر یا مزمن در طولانی مدت ارتباط دارد. 8,9 بنابراین، بهبود پیشرفت در درمان پاسخ در هر مرحله بالینی، مزایای گسترده ای را برای نتایج کلی می تواند داشته باشد در افسردگی علیرغم بارهای قابل توجهی که به TRD مربوط است، تحقیقات در این زمینه کمیاب بوده است. تعریف های TRD، به رغم تلاش های قبلی، استاندارد نشده اند: بعضی از معیارهای 4 نیاز به یک آزمایش محسوب می شود که نمیتواند به کاهش میزان نمره علائم 50٪ (از اندازه گیری اعتبار سنجی شدت افسردگی) دست یابد، در حالی که دیگران نیازمند عدم رضایت کامل یا عدم پاسخ به حداقل دو ضد افسردگی به اندازه کافی آزمایش شده از کلاس های مختلف در یک قسمت به عنوان TRD.4,10 در نظر گرفته شده است علاوه بر این، قرار دادن و پیش بینی مقاومت درمان با اضافه کردن ویژگی های بالینی کلیدی از شدت و مزمن به تعداد درمان های شکست خورده است. 9,11 با این وجود، این عدم تطابق در تعریف، تفسیر ادبیات تحقیقاتی در مورد TRD را یک کار پیچیده تر می کند.

به منظور بهبود پاسخ به درمان ها، برای شناسایی عوامل خطر پیش بینی کننده عدم پاسخ، بسیار مفید است. برخی از عوامل پیش بینی کننده TRD به طور کلی مشخص شده اند: عدم رعایت کامل پس از مراحل قبلی، اضطراب همراه، خودکشی و ابتدای شروع افسردگی، و همچنین شخصیت (به ویژه کمردرد، وابستگی کم پاداش و روان نژندی بالا) و عوامل ژنتیکی. 12 این یافته ها با بررسی سنتز شواهد به طور جداگانه برای pharmacologic13 و درمان psychologic14 برای افسردگی تایید می شود. داروهای ضد افسردگی و درمان شناختی- رفتاری اثرات تقریبی قابل مقایسه، 15 را نشان می دهند، اما با توجه به مکانیزم های متفاوت آن ممکن است پیش بینی کننده های مختلفی از پاسخ باشند. در حالیکه ترومای اولیه زودرس با پیامدهای بالینی فقیرتر ارتباط پیدا کرده و پاسخ به درمان را کاهش می دهد، نشانه های اولیه 16 نشان می دهد که افراد مبتلا به سابقه طوالنی دوران کودکی ممکن است به درمان های روانشناختی نسبت به درمان های دارویی پاسخ دهند. 17 با وجود این، عدم اطمینان و شخصی سازی یا طبقه بندی درمان به عمل بالینی رسیده است. 18

این بررسی بر روی شواهد حمایت از استفاده از بیومارکرها به عنوان ابزار بالینی مفید بالینی برای بهبود پاسخ درمان برای افسردگی متمرکز است.

بیومارکرها: سیستم ها و منابع

زیست مارکرها یک هدف بالقوه برای شناسایی پیش بینی کننده واکنش به مداخلات مختلف را فراهم می کنند. 19 شواهد تاریخی نشان می دهد که نشانگرهای منعکس کننده فعالیت سیستم های التهابی، عصبی، نوروپاتیک، نوروآندوکرین و متابولیسم ممکن است قادر به پیش بینی نتایج سلامت روحی و جسمی در افراد افسرده اما تفاوت بین یافته ها وجود دارد. 20 در این بررسی ما بر این پنج سیستم زیستی متمرکز هستیم.

برای دستیابی به درک کامل از مسیرهای مولکولی و سهم آنها در اختلالات روانپزشکی ، در حال حاضر ارزیابی "سطح" بیولوژیک متعدد ، در آنچه به عنوان روش "علم" شناخته می شود ، مهم تلقی می شود. 21 شکل 1 تصویری از موارد مختلف را ارائه می دهد. سطوح بیولوژیکی که در آن هر یک از پنج سیستم قابل ارزیابی است و منابع بالقوه نشانگرهایی که می توان این ارزیابی ها را بر روی آنها انجام داد. با این حال ، توجه داشته باشید که اگرچه هر سیستم در هر سطح قابل بررسی است ، منابع بهینه اندازه گیری به وضوح در هر سطح متفاوت است. به عنوان مثال ، تصویربرداری عصبی بستری را برای ارزیابی غیر مستقیم ساختار یا عملکرد مغز فراهم می کند ، در حالی که معاینات پروتئین در خون به طور مستقیم مارکرها را ارزیابی می کند. Transcriptomics22 و metabolomics23 به طور فزاینده ای محبوب هستند ، و ارزیابی تعداد بالایی از مارکرها را ارائه می دهند ، و پروژه میکروبیوم انسانی در حال تلاش برای شناسایی تمام میکروارگانیسم ها و ترکیب ژنتیکی آنها در انسان است. 24 فن آوری های جدید توانایی ما در اندازه گیری این موارد را افزایش می دهند ، از جمله از طریق منابع اضافی ؛ به عنوان مثال ، هورمونهایی مانند کورتیزول اکنون می توانند در موها یا ناخنها (با داشتن نشانه ای مزمن) یا عرق (اندازه گیری مداوم) ، 25 و همچنین در خون ، مایع مغزی نخاعی ، ادرار و بزاق مورد سنجش قرار گیرند.

با توجه به تعداد منابع قلمداد شده ، سطح و سیستم های درگیر در افسردگی ، جای تعجب نیست که مقیاس نشانگرهای زیستی با پتانسیل ترجمه گسترده باشد. به ویژه ، هنگامی که فعل و انفعالات بین نشانگرها در نظر گرفته شود ، شاید بعید باشد که با بررسی نشانگرهای زیستی منفرد ، یافته ها برای بهبود عملکرد بالینی مثمر ثمر باشد. اشمیت و همکاران 26 استفاده از پانل های نشانگر زیستی را پیشنهاد کردند و متعاقباً ، مارند و همکاران 27 طرحی را با توجه به شواهد قبلی بالینی و پیش بالینی MDD تشریح کردند و 16 هدف از نشانگرهای زیستی strong را شناسایی کردند ، که هر کدام به ندرت یک نشانگر واحد هستند. آنها شامل حجم ماده خاکستری کاهش یافته (در مناطق هیپوکامپ ، قشر پیشانی و گانگلیون بازال) ، تغییرات چرخه شبانه روزی ، هایپورت کورتیزولیسم و ​​سایر نمایندگی های بیش فعالی محور هیپوتالاموس هیپوفیز آدرنال (HPA) ، اختلال عملکرد تیروئید ، کاهش دوپامین ، نورآدرنالین یا اسید 5 هیدروکسی اندول استیک است. ، افزایش گلوتامات ، افزایش سوپراکسید دیسموتاز و پراکسیداسیون لیپید ، آدنوزین حلقوی 3؟ ، 5؟ مونوفسفات و میتوژن فعال شده مسیر مسیر پروتئین کیناز ، افزایش سیتوکین های پیش التهابی ، تغییر در تریپتوفان ، کینورنین ، انسولین و چندشکلی های ژنتیکی خاص. این نشانگرها با اجماع موافقت نشده اند و می توان آنها را به روش های مختلف اندازه گیری کرد روشن است که کار متمرکز و منظم باید این وظیفه عظیم را برطرف کند تا مزایای بالینی آنها اثبات شود.

اهداف این بررسی

به عنوان یک بازنگری عمدا وسیع، این مقاله به دنبال تعیین نیازهای کلی تحقیقات بیومارکر در افسردگی و تا حدی که بیومارکرها توانایی ترجمه واقعی برای افزایش پاسخ به درمان را دارند. ما با بحث در مورد یافته های مهم و هیجان انگیز در این زمینه شروع می کنیم و خواننده را به بررسی های دقیق تر مربوط به مارکر ها و مقایسه ها هدایت می کنیم. ما با توجه به شواهد موجود، در ترکیب با نیاز به کاهش بار افسردگی، چالش های فعلی را در بر می گیریم. در نهایت، ما به راه های مهم تحقیق برای دیدار از چالش های فعلی و پیامدهای آن برای عمل بالینی نگاه می کنیم.

بینش های اخیر

جستجو برای بیومارکرهای مفید بالینی برای افراد مبتلا به افسردگی تحقیقات گسترده ای را طی نیم قرن گذشته انجام داده است. درمان های رایج ترین مورد استفاده از نظریه ی مونوآمین افسردگی بود. پس از آن، فرضیه های نوروآندوکرین توجه زیادی را به خود جلب کرد. در سال های اخیر، تحقیقات پرکاربرد ترین فرضیه التهابی افسردگی را در بر گرفته است. با این حال، تعداد زیادی از مقالات بررسی مربوطه در همه پنج سیستم تمرکز دارد؛ برای مشاهده مجموعه ای از بینش های اخیر در مورد سیستم های بیومارکر، جدول 1 و زیر را ببینید. در حالی که در بسیاری از سطوح اندازه گیری شده، پروتئین های تولید شده از خون به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته و منبع مناسبی از زیست شناسی است که مناسب و مقرون به صرفه است و ممکن است به پتانسیل ترجمه نزدیک تر از منابع دیگر باشد. بنابراین، جزئیات بیشتر به بیومارکرها در خون منتقل می شود.

در یک بررسی سیستماتیک اخیر ، جانی و همکاران 20 نشانگرهای زیستی مبتنی بر خون محیطی را برای افسردگی در ارتباط با نتایج درمان بررسی کردند. از تنها 14 مطالعه شامل (تا اوایل سال 2013 جستجو شده) ، 36 نشانگر زیستی مورد مطالعه قرار گرفت که 12 مورد پیش بینی کننده قابل توجهی از شاخص های پاسخ ذهنی یا جسمی حداقل در یک تحقیق بودند. کسانی که به عنوان بالقوه عوامل خطر برای عدم پاسخگویی شناخته شده اند ، شامل پروتئین های التهابی هستند: اینترلوکین کم (IL) -12p70 ، نسبت لنفوسیت به مونوسیت. نشانگرهای عصبی و غدد درون ریز (عدم سرکوب کورتیزول توسط دگزامتازون ، کورتیزول با گردش زیاد ، کاهش هورمون تحریک کننده تیروئید) ؛ نشانگرهای انتقال دهنده عصبی (سروتونین کم و نورآدرنالین) ؛ متابولیک (کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا) و عوامل نوروتروفیک (کاهش پروتئین B اتصال دهنده کلسیم S100). علاوه بر این ، بررسیهای دیگر در مورد ارتباط بین نشانگرهای زیستی اضافی و نتایج درمان گزارش شده است. 19,28،30 2 شرح مختصری از مارکرهای فرضی در هر سیستم در بخشهای بعدی و در جدول XNUMX شرح داده شده است.

یافته های التهابی در افسردگی

از زمان مقاله اصلی اسمیت که فرضیه ماکروفاژ را تشریح می کند ، 31 این مقاله معتبر میزان مختلف مارکرهای پیش التهابی را در بیماران افسرده افزایش داده است که به طور گسترده ای بررسی شده است. 32-37 دوازده پروتئین التهابی در متاآنالیز مقایسه شده بین افسردگی و سالم ارزیابی شده اند کنترل جمعیت .38 43

IL-6 (P <0.001 در تمام متاآنالیزها ؛ 31 مطالعه شامل) و CRP (P <0.001 ؛ 20 مطالعه) به طور مکرر و قابل اعتماد در افسردگی ظاهر می شوند. 40 فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF؟) در مطالعات اولیه مشخص شد (P <0.001) ، 38 اما ناهمگنی قابل توجهی این مسئله را بی نتیجه می کند هنگام حسابرسی برای تحقیقات جدیدتر (31 مطالعه) .40 IL-1؟ حتی به طور غیرقطعی با افسردگی همراه است ، با متاآنالیزها نشان می دهد که سطح بالاتری در افسردگی وجود دارد (0.03/41 = P) ، 42 سطح بالا فقط در مطالعات اروپایی 40 یا هیچ تفاوتی با گروه کنترل ندارد .1 علی رغم این ، یک مقاله اخیر پیامدهای ترجمه خاصی برای IL- 44 ، 1 توسط یک اثر بسیار قابل توجه از IL-45؟ اسید ریبونوکلئیک پیش بینی پاسخ ضعیف به داروهای ضد افسردگی ؛ 1 یافته دیگر در بالا مربوط به سایتوکاین های مشتق از خون است. پروتئین -39 کشنده شیمیایی مونوسیت کموکین در یک متاآنالیز افزایش در شرکت کنندگان افسرده را نشان داده است. 2 اینترلوکین IL-4 ، IL-8 ، IL-10 ، IL-8 و گاما اینترفرون تفاوت معنی داری بین بیماران افسرده و کنترل در یک سطح متاآنالیز ، اما با این وجود از نظر تغییر در درمان پتانسیل نشان داده اند: گزارش شده است که IL-46 در افرادی که افسردگی شدید به صورت آینده نگر و مقطعی دارند ، 10 الگوی مختلف تغییر در IL-47 و گاما اینترفرون در طول درمان افزایش یافته است. بین پاسخ دهندگان اولیه در مقابل پاسخ دهندگان رخ داده است ، 4 در حالی که IL-2 و IL-48 مطابق با بهبود علائم کاهش یافته است. 6 در متاآنالیزها ، کاهش های کمی در کنار درمان برای IL-1 ، IL-10 نشان داده شده است؟ ، IL- 43,49,50 و CRP.43،51،52 علاوه بر این ، TNF؟ فقط ممکن است با درمان در پاسخ دهندگان کاهش یابد ، و یک شاخص مارکر کامپوزیت ممکن است نشان دهنده افزایش التهاب در بیمارانی باشد که متعاقباً به درمان پاسخ نمی دهند .53 قابل توجه است ، با این حال ، تقریباً همه تحقیقات بررسی پروتئین های التهابی و پاسخ درمان از آزمایشات درمانی دارویی استفاده می کنند . بنابراین ، حداقل برخی از تغییرات التهابی در طول درمان احتمالاً به داروهای ضد افسردگی نسبت داده می شود. اثرات التهابی دقیق داروهای ضد افسردگی مختلف هنوز مشخص نشده است ، اما شواهد با استفاده از سطح CRP نشان می دهد که افراد به درمان های خاص مبتنی بر التهاب پایه واکنش متفاوتی نشان می دهند: هارلی و همکاران 54 گزارش کردند که CRP قبل از پیش بینی پاسخ ضعیفی به درمان روانشناختی (شناختی رفتاری یا بین فردی) دارد روان درمانی) ، اما پاسخ خوبی به نورتریپتیلین یا فلوکستین است. Uher و همکاران XNUMX این یافته را برای نورتریپتیلین تکرار کردند و اثر معکوس را برای اسکیتالوپرام مشخص کردند. در مقابل ، چانگ و همکاران XNUMX CRP را در پاسخ دهندگان اولیه به فلوکستین یا ونلافاکسین نسبت به غیر مکمل ها یافتند. علاوه بر این ، بیماران مبتلا به TRD و CRP بالا پاسخ بهتری به TNF داده اند؟ آنفلکسیماب آنتاگونیست نسبت به آنهایی که دارای سطح در محدوده طبیعی هستند

با هم شواهد نشان می دهد که حتی در هنگام کنترل عوامل مانند شاخص توده بدنی (BMI) و سن، پاسخ التهابی در تقریبا یک سوم بیماران مبتلا به افسردگی نادر است. 55,56 سیستم التهابی بسیار پیچیده است و زیست شناسی های متعدد نشان دهنده جنبه های مختلف این سیستم است. به تازگی، سیتوکین های جدید و کیموکین های جدید شواهدی از اختلالات در افسردگی به دست آورده اند. این شامل: پروتئین مهارکننده ماکروفاژ 1a، IL-1a، IL-7، IL-12p70، IL-13، IL-15، Eotaxin، فاکتور محرک Colony-stimulating macrophage granulocyte، 57 IL-5,58 IL-16,59 IL-17,60 monocyte chemoattractant protein -4,61 thymus و chemokine تنظیم شده فعال، 62 eotaxin-3، TNFb، 63 پروتئینی induced by gamma interferon 10,64 amyloid A سرم، 65 مولکول چسبندگی 66 حلقوی داخل سلولی و مولکول چسبندگی سلولی عروقی محلول 1.67

یافته های فاکتور رشد در افسردگی

با توجه به اهمیت بالقوه فاکتورهای رشد غیر نوروتروفیک (مانند آنهایی که مربوط به آنژیوژنز) است، ما به بیومارکرهای نوروژنیک تحت تعریف گسترده ای از عوامل رشد اشاره می کنیم.

فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) بیشترین مطالعه را در این موارد دارد. متاآنالیزهای متعدد میرایی پروتئین BDNF در سرم را نشان می دهد ، که به نظر می رسد در کنار درمان ضد افسردگی افزایش می یابد. 68 71 - جدیدترین این تجزیه و تحلیل ها نشان می دهد که این انحرافات BDNF در بیماران با افسردگی شدید بارزتر است ، اما به نظر می رسد که داروهای ضد افسردگی سطح این پروتئین را حتی در صورت عدم بهبود بالینی افزایش می دهد. 70 proBDNF کمتر از فرم بالغ BDNF مورد مطالعه قرار گرفته است ، اما به نظر می رسد این دو از نظر عملکرد متفاوت هستند (از نظر تأثیر آنها بر گیرنده های تیروزین کیناز B) و اخیراً شواهد نشان می دهد که در حالی که BDNF بالغ ممکن است در افسردگی کاهش یابد ، ممکن است proBDNF بیش از حد تولید شود. 72 عامل رشد عصبی که به طور محیطی ارزیابی می شود نیز در افسردگی نسبت به گروه کنترل در یک متاآنالیز گزارش شده است ، اما ممکن است با وجود درمان ضد افسردگی تغییر نکند 73. یافته های مشابه در یک متاآنالیز برای سلول گلیال گزارش شده است74. فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از خط

فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) در افزایش رگ زایی و نوروژنز همراه با سایر اعضای خانواده VEGF (به عنوان مثال ، VEGF-C ، VEGF-D) نقش مهمی دارد و نوید افسردگی را می دهد. 75 علیرغم شواهد ناسازگار ، دو متا آنالیز به تازگی افزایش VEGF در خون بیماران افسرده در مقایسه با گروه شاهد (در 16 مطالعه ؛ P <0.001) نشان داده شده است .76,77،78 با این حال ، VEGF پایین در TRD79 شناسایی شده است و سطوح بالاتر عدم پاسخ به درمان ضد افسردگی را پیش بینی کرده است. 80 این قابل درک نیست چرا سطح پروتئین VEGF افزایش می یابد ، اما ممکن است تا حدی ناشی از فعالیت پیش التهابی و یا افزایش نفوذپذیری سد مغز خون در حالت افسرده باشد که باعث کاهش بیان در مایع مغزی نخاعی می شود. 81 رابطه بین VEGF و پاسخ درمانی مشخص نیست ؛ یک مطالعه اخیر نشان داد که هیچ رابطه ای بین VEGF یا BDNF سرم با شدت واکنش یا افسردگی وجود ندارد ، علیرغم کاهش در کنار درمان ضد افسردگی. 1 فاکتور رشد شبه انسولین -82,83 یک فاکتور اضافی با عملکردهای عصبی است که ممکن است در افسردگی افزایش یابد ، و نشان دهنده عدم تعادل در فرآیندهای نوروتروفیک .2،84 عامل اصلی رشد فیبروبلاست (یا FGF-85) عضوی از خانواده فاکتور رشد فیبروبلاست است و در گروه افسرده نسبت به گروه کنترل بالاتر به نظر می رسد .XNUMX با این حال ، گزارش ها سازگار نیستند. یکی دریافت که این پروتئین در MDD نسبت به افراد سالم کمتر است ، اما در کنار درمان ضد افسردگی بیشتر کاهش می یابد

فاکتورهای رشد دیگری که در افسردگی مورد بررسی قرار نگرفته اند شامل تیروزین کیناز 2 و تیروتین کیناز 1 (مانند sVEGFR-1) است که در همکاری با VEGF عمل می کنند و گیرنده های تیروزین کیناز (که BDNF را درگیر می کنند) ممکن است کاهش یابد در افسردگی. فاکتور رشد Placental 86 نیز بخشی از خانواده VEGF است، اما در نمونه های سیستماتیک افسرده به دانش ما مورد مطالعه قرار نگرفته است.

یافته های Biomarker متابولیک در افسردگی

بیومارکرهای اصلی مرتبط با بیماری متابولیکی شامل لپتین، آدیپونکتین، گرلین، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)، گلوکز، انسولین و آلبومین هستند. 87 ارتباط بین بسیاری از این ها و افسردگی بررسی شده است: leptin88 و ghrelin89 در افسردگی پایین تر دیده می شوند از کنترل در محدوده و ممکن است در کنار داروهای ضد افسردگی یا بهبودی افزایش یابد. پروفیل های لیپیدی 90، از جمله HDL-کلسترول، در بسیاری از بیماران مبتلا به افسردگی، از جمله کسانی که بدون بیماری جسمی مرتبط هستند، تغییر کرده است، اگر چه این رابطه پیچیده است و نیاز به توضیح بیشتری دارد. 91 علاوه بر این، hyperglycemia92 و hypoalbuminemia93 در افسردگی در بررسی گزارش شده است.

تحقیقات در مورد وضعیت کلی متابولیسم با استفاده از پانل های متابولومیک مولکول های کوچک با امید یافتن یک امضای بیوشیمیایی قوی برای اختلالات روانپزشکی ، مکرر شده است. در یک مطالعه اخیر با استفاده از مدل سازی هوش مصنوعی ، مجموعه ای از متابولیت ها که نشان دهنده افزایش سیگنالینگ گلوکزلیپید است ، بسیار پیش بینی کننده تشخیص MDD ، 94 مورد حمایت از مطالعات قبلی است. 95

یافته های انتقال دهنده عصبی در افسردگی

در حالی که توجه به مونوآمین ها در افسردگی درمان های نسبتاً موفقی را به همراه داشته است ، هیچ نشانگر انتقال دهنده عصبی قوی برای بهینه سازی درمان بر اساس انتخاب اهداف مونوآمین داروهای ضد افسردگی شناسایی نشده است. نقاط کار اخیر به سمت گیرنده سروتونین (5-هیدروکسی تریپتامین) 1A به عنوان بالقوه مهم برای تشخیص و پیش آگهی افسردگی مهم است ، در انتظار تکنیک های جدید ژنتیکی و تصویربرداری است. 96 درمان های بالقوه جدیدی وجود دارد که 5-هیدروکسی تریپتامین را هدف قرار می دهد. به عنوان مثال ، با استفاده از تجویز آهسته 5-هیدروکسی تریپتوفان .97 افزایش انتقال دوپامین با سایر انتقال دهنده های عصبی در تعامل است تا نتایج شناختی مانند تصمیم گیری و انگیزه را بهبود بخشد .98 به طور مشابه ، انتقال دهنده های عصبی گلوتامات ، نورآدرنالین ، هیستامین و سروتونین ممکن است با هم تعامل داشته و فعال شوند به عنوان بخشی از پاسخ استرس مربوط به افسردگی ؛ این ممکن است تولید 5-هیدروکسی تریپتامین از طریق "غرقابی" را کاهش دهد. یک بررسی اخیر این نظریه را تنظیم می کند و نشان می دهد که در TRD ، این می تواند معکوس شود (و 5-HT ترمیم شود) از طریق درمان چند مدلی که چندین انتقال دهنده عصبی را هدف قرار می دهد .99 جالب توجه است که افزایش سروتونین همیشه به طور همزمان با مزایای ضد افسردگی درمانی اتفاق نمی افتد. 100 با وجود این ، متابولیت های انتقال دهنده عصبی مانند 3-متوکسی-4-هیدروکسی فنیل گلایکول ، نورآدرنالین ، یا اسید همووانیلیک ، دوپامین ، اغلب مشخص شده است که همراه با کاهش افسردگی با درمان ضد افسردگی 101,102 افزایش می یابد یا سطح پایین این متابولیت ها پاسخ بهتر به درمان SSRI. 102,103،XNUMX

یافته های نوروندوکرین در افسردگی

کورتیزول شایع ترین عنبیه محور HPA است که در افسردگی مورد مطالعه قرار گرفته است. بررسی های متعدد بر روی ارزیابی های مختلف فعالیت HPA متمرکز شده است. به طور کلی، این نشان می دهد که افسردگی با هیپر کورتیزولمی همراه است و واکنش بیداری کورتیزول اغلب کاهش می یابد. 104,105 این به وسیله بررسی اخیری از سطوح کورتیزول مزمن اندازه گیری شده در مو، حمایت از فرضیه کورتیزول بیش از حد در افسردگی، اما hypoactivity در سایر بیماری ها به عنوان اختلال وحشت.106 علاوه بر این، به خصوص، سطوح بالای کورتیزول ممکن است یک پاسخ ضعیف تر به درمان psychologic107 و antidepressant108 پیش بینی کند. از لحاظ تاریخی، امیدوار کننده ترین عصب نوترکیب مارکر در پاسخ درمان آینده نگر، تست سرکوب دگزامتازون شده است، در حالی که عدم سوق کورتیزول پس از تزریق دگزامتازون با احتمال کمتر بهبودی همراه است. با این حال، این پدیده برای کاربرد بالینی به اندازه کافی قوی نیست. مارکرهای مرتبط هورمون آزاد کننده کورتیکوتروپین و هورمون آدرنوکورتیکوتروپین و همچنین وازوپرانسین به طور غیرمستقیم در افسردگی بیش از حد تولید می شوند و dehydroepiandrosterone است که کاهش می یابد؛ نسبت کورتیزول به dehydroepiandrosterone ممکن است به عنوان یک نشانگر نسبتا پایدار در TRD افزایش یابد، پس از تجویز ادامه دارد. اختلالات هورمون نوروندوکری 109 به مدت طولانی با افسردگی همراه است، و هیپوتیروئیدی همچنین ممکن است نقش علیت در حالت افسردگی داشته باشد. 110 علاوه بر این، پاسخ های تیروئید می توانند با درمان موفق برای افسردگی عادت کنید. 111

در موارد فوق ، مهم است که مسیرهای سیگنالینگ در سیستم ها مانند گلیکوژن سنتاز کیناز -3 ، پروتئین کیناز فعال شده با میتوژن و آدنوزین حلقوی 3؟ ، 5؟ -منوفسفات حلقوی ، درگیر در انعطاف پذیری سیناپسی 112 و توسط داروهای ضد افسردگی اصلاح شود .113 بیشتر نامزدهای بالقوه نشانگر زیستی که دهانه سیستم های بیولوژیکی هستند به ویژه با استفاده از تصویربرداری عصبی یا ژنتیک اندازه گیری می شوند. در پاسخ به عدم تفاوت ژنومی قوی و معنی دار بین جمعیت افسرده و غیر افسرده ، 114 رویکرد ژنتیکی جدید مانند نمرات پلی ژنیک 115 یا طول تلومر 116,117،118 می تواند مفیدتر باشد. نشانگرهای زیستی اضافی که به محبوبیت بیشتری رسیده اند ، بررسی چرخه های شبانه روزی یا نشانگرهای زیستی کرونوبیولوژیک با استفاده از منابع مختلف هستند. خط نگاری می تواند ارزیابی عینی از خواب و فعالیت بیداری و استراحت را از طریق یک شتاب سنج ارائه دهد ، و دستگاه های خط نگاری می توانند به طور فزاینده ای عوامل اضافی مانند قرار گرفتن در معرض نور را اندازه گیری کنند. این ممکن است برای تشخیص مفیدتر از گزارش های ذهنی متداول بیماران باشد و می تواند پیش بینی کننده های جدیدی از پاسخ درمانی باشد .XNUMX این سوال که کدام نشانگرهای زیستی امیدوار کننده ترین مورد برای استفاده ترجمه هستند ، یک سوال چالش برانگیز است که در زیر توضیح داده می شود.

چالش های کنونی

برای هر یک از این پنج سیستم بررسی عصبی، این شواهد از یک روایت مشابه پیروی می کند: بسیاری از نشانگرهای زیستی وجود دارند که در بعضی موارد با افسردگی ارتباط دارند. این نشانگرها به طور پیچیده و پیچیده به سختی مدل می شوند. شواهد ناسازگار است و احتمال دارد که بعضی از آنها فاکتورهای دیگری هستند و برخی از آنها تنها در یک زیرمجموعه از بیماران مهم هستند. بیومارکرها احتمالا مفید خواهد بود از طریق راه های مختلف (به عنوان مثال کسانی که پیش بینی واکنش بعدی به درمان، کسانی که نشان می دهد درمان خاص به عنوان بیشتر احتمال دارد موثر باشد و یا کسانی که با مداخلات بدون توجه به بهبود بالینی تغییر دهید). روشهای نوین برای حداکثر سازگاری و کاربرد بالینی ارزیابی بیولوژیک در جمعیت روانپزشکی ضروری هستند.

متغیر بیومارکر

تغییرات بیومارکرها در طول زمان و در سراسر شرایط به برخی از انواع (به عنوان مثال، پروتئومیک) نسبت به دیگران (ژنومیک) بیشتر است. هنجارهای استاندارد برای بسیاری وجود ندارد و یا به طور گسترده پذیرفته نشده است. در واقع، تأثیر عوامل محیطی بر نشانگرها اغلب به ترکیب ژنتیکی و سایر تفاوت های فیزیولوژیکی بین افرادی اطلاق می شود که نمی توان همه آنها را به حساب آورد. این باعث ارزیابی فعالیت biomarker و شناسایی ناهنجاری های بیولوژیکی می شود که برای تفسیر دشوار است. با توجه به تعداد بیومارکرهای بالقوه، بسیاری از آنها به طور گسترده یا در یک پانل کامل در کنار سایر نشانگرهای مرتبط اندازه گیری نشده اند.

گزارش شده است بسیاری از عوامل برای تغییر سطح پروتئین در سیستم های بیولوژیک در بیماران مبتلا به اختلالات عاطفی. در کنار عوامل مرتبط با تحقیق مانند طول مدت و شرایط ذخیره سازی (که ممکن است باعث کاهش برخی از ترکیبات)، شامل زمان روز اندازه گیری شده، قومیت، ورزش، رژیم غذایی 119 (به عنوان مثال، فعالیت میکروبیوم، به ویژه اگر بیشتر مطالعات بیومارکرت خون انجام شود 120 و همچنین عوامل سلامتی (مانند التهاب، بیماری قلبی عروقی و یا سایر بیماری های جسمی) نیاز به یک نمونه روزه دار ندارند. به عنوان مثال، اگرچه التهاب شدید در افرادی که افسرده شده اند ولی در عین حال سالم هستند، در مقایسه با گروه های غیر افسرده مشاهده می شود، افرادی که افسرده اند، همچنین دارای بیماری مرتبط با ایمنی هستند، اغلب سطح بیشتری از سیتوکین ها را نسبت به افرادی که بدون افسردگی یا بیماری هستند، ندارند. 121 برخی از عوامل برجسته دخالت احتمالی در رابطه بین بیومارکرها، افسردگی و پاسخ درمان در زیر آمده است.

استرس است. هر دو پاسخ غدد درون ریز و ایمنی نقش های شناخته شده ای در پاسخ به استرس (فیزیولوژیک یا روانشناختی) دارند و استرس های موقت در زمان جمع آوری نمونه های بیولوژیکی به ندرت در مطالعات تحقیقاتی اندازه گیری می شوند، به رغم متغیر بودن این عامل بین افراد که ممکن است با جریان فعلی علائم افسردگی هر دو استرسورهای روانی و شدید حاد و مزمن به عنوان یک چالش ایمنی عمل می کنند و واکنش های التهابی را در کوتاه مدت و بلند مدت تشدید می کنند. 123,124 این یافته ها به تجربه استرس زود هنگام در زندگی است که با افزایش بالاتری از التهاب همراه است که مستقل از استرس تجربه شده یک بالغ. 125,126 در طول تجربه دوران کودکی، التهاب شدید نیز تنها در آن کودکان که در حال حاضر افسرده بودند گزارش شده است. 127 برعکس، افراد مبتلا به افسردگی و سابقه آسیب های دوران کودکی ممکن است پاسخ کورتیزول به استرس را در مقایسه با افراد دارای افسردگی و هیچ آسیب زودرس در زندگی. تغییرات HPA ناشی از استرس ناشی از فشار ناشی از فشار 128 به نظر می رسد با عملکرد شناختی، 129 و همچنین زیر نوع افسردگی و یا تغییرات در ژن های مربوط به HPA مرتبط است. 130 Stress همچنین اثر کوتاه مدت و طولانی مدت در neurogenesis131 و سایر عصب ها مکانیسم ها. 132 دقیقا مشخص نیست که چگونه آسیب های دوران کودکی در افسردگی تاثیر می گذارد اما ممکن است که استرس زودرس، بعضی افراد را به شدت واکنش های استرس در بزرگسالی متمرکز می کند که روانشناختی و / یا زیست شناختی تقویت می شوند.

عملکرد شناختی اختلالات شناختی عصبی اغلب در افراد مبتلا به اختلالات عاطفی رخ می دهد، حتی در MDD غیرمستقیم. 133 نقص شناختی همراه با مقاومت درمانی به نظر می رسد تجمع یافته است. 134 از نظر ژنتیکی، HPA Axis129 و سیستم های نوروتروفیک 135 احتمالا نقش کلیدی در این رابطه ایفا می کنند. نورودرنالین و دوپامین، انتقال دهنده های عصبی برای پروسه های شناختی مانند یادگیری و حافظه بسیار مهم هستند. 136 پاسخ های التهابی بالا با کاهش شناختی ارتباط دارند و احتمالا بر عملکرد شناختی در قسمت های افسردگی، 137 و در بهبودی از طریق مکانیزم های مختلف تاثیر می گذارند. 138 در واقع، Krogh و al139 پیشنهاد کردند که CRP نسبت به عملکرد شناختی نسبت به علائم اصلی افسردگی بیشتر مرتبط است.

سن، جنس و BMI. عدم وجود یا وجود و جهت تفاوت های زیست شناختی بین مردان و زنان به ویژه در شواهد تا به امروز متغیر است. تغییرات هورمون نوروندوکری بین مردان و زنان با حساسیت افسردگی مواجه می شوند. 140 بررسی بررسی مطالعات التهابی نشان می دهد که کنترل سن و جنس بر تفاوت های کنترل بیمار در سیتوکین های التهابی تأثیر نمی گذارد (اگر چه ارتباط بین IL-6 و افسردگی با افزایش سن کاهش می یابد، که با نظراتی که التهاب به طور کلی با سن تقویت می شود، متفاوت است. تفاوت بین VEGF و 41,141 بین بیماران و کنترل ها در مطالعات انجام شده برای ارزیابی نمونه های جوانتر بیشتر است، در حالیکه جنس، شاخص توده بدنی و عوامل بالینی بر روی این مقایسه ها در سطح متاآنالیتیک تاثیر نمی گذارد. عدم تعدیل BMI در بررسی های قبلی التهاب و افسردگی، اختلال بسیار مهمی را که بین این گروه ها مطرح می شود، متزلزل می کند. 77 بافت های چرب افزایش یافته به طور موثری برای تحریک تولید سیتوکین و همچنین نزدیک بودن آنها به نشانگرهای متابولیک نشان داده شده است. 41 از آنجا که داروهای روانگردان ممکن است همکاران با افزایش وزن و شاخص توده بدنی بالاتر، و این با مقاومت درمانی در افسردگی همراه است، این یک منطقه مهم برای بررسی است.

دارو. بسیاری از مطالعات نشانگر زیستی در افسردگی (هم از نوع مقطعی و هم از نظر طولی) نمونه های پایه را در شرکت کنندگان بدون دارو برای کاهش ناهمگنی جمع آوری کرده است. با این حال ، بسیاری از این ارزیابی ها پس از یک دوره شستشو از دارو انجام می شود ، که عامل مخلوط بالقوه قابل توجهی از تغییرات باقیمانده در فیزیولوژی را ترک می کند ، که توسط طیف گسترده ای از درمان های موجود که ممکن است تأثیرات مختلفی بر التهاب داشته باشد ، تشدید می شود. برخی از مطالعات مصرف روانپزشکی را حذف کرده اند ، اما سایر داروها را استفاده نمی کنند: به طور خاص ، قرص های ضد بارداری خوراکی اغلب در شرکت کنندگان تحقیق مجاز است و برای تجزیه و تحلیل کنترل نمی شود ، که اخیراً نشان داده شده است که سطح هورمون و سیتوکین را افزایش می دهد. 143,144 چندین مطالعه نشان می دهد که ضد افسردگی داروها بر پاسخ التهابی ، 34,43,49,145،147،108،148 149 محور HPA ، 2 انتقال دهنده عصبی ، 1 و فعالیت نوروتروفیک 150 تأثیر دارند. با این حال ، درمان های متعدد بالقوه برای افسردگی دارای خواص دارویی متمایز و پیچیده ای هستند ، که نشان می دهد ممکن است اثرات بیولوژیکی گسسته از گزینه های مختلف درمان وجود داشته باشد ، که توسط داده های فعلی پشتیبانی می شود. این نظریه مطرح شده است که علاوه بر اثرات مونوآمین ، داروهای خاص هدف دارنده سروتونین (به عنوان مثال SSRI ها) احتمالاً شیفت ThXNUMX در التهاب را هدف قرار می دهند و داروهای ضد افسردگی نورآدرنرژیک (به عنوان مثال SNRI ها) یک تغییر ThXNUMX را نشان می دهند .XNUMX هنوز امکان پذیر نیست تأثیر داروهای انفرادی یا ترکیبی بر نشانگرهای زیستی را تعیین کنید. این عوامل احتمالاً توسط عوامل دیگری از جمله طول دوره درمان (چند آزمایش استفاده طولانی مدت از دارو را ارزیابی می کنند) ، ناهمگنی نمونه و طبقه بندی نکردن شرکت کنندگان با پاسخ به درمان ، واسطه می شوند.

ناهمگونی

روش شناسی همانطور که در بالا اشاره شد، تفاوت (مطالعات بین و درون) با توجه به اینکه درمان ها (و ترکیبات) شرکت کنندگان در حال مصرف و قبلا انجام شده، نیازی به معرفی ناهمگنی به یافته های تحقیق، به ویژه در تحقیقات بیومارکر است. علاوه بر این، بسیاری از طرح های دیگر و ویژگی های نمونه در سراسر مطالعات متفاوت است، و به این ترتیب مشکل با تفسیر و اختصاص یافته ها را افزوده است. این شامل پارامترهای اندازه گیری biomarker (به عنوان مثال، کیت های تست) و روش های جمع آوری، ذخیره، پردازش و تجزیه و تحلیل نشانگر در افسردگی است. Hiles et al141 برخی از منابع ناسازگاری در ادبیات مربوط به التهاب را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که دقت تشخیص افسردگی، شاخص توده بدنی و بیماری های همودینامیک در ارزیابی التهاب محیطی بین گروه های افسرده و غیر افسرده بسیار مهم است.

بالینی ناهمگونی گسترده جمعیت های افسرده به خوبی 151 مستند شده است و یک نکته مهم در مقایسه با یافته های موجود در ادبیات تحقیق است. این احتمال وجود دارد که حتی در بین تشخیصات، پروفایل های بیولوژیکی غیر طبیعی محدود به تعدادی از افراد است که ممکن است در طول زمان پایدار نباشد. زیر گروه های انسانی افرادی که دچار افسردگی هستند ممکن است از طریق ترکیبی از عوامل روانشناختی و زیست شناختی قابل شناسایی باشند. در زیر، ما پتانسیل را برای بررسی زیرگروه ها در مواجهه با چالش هایی که متغیر بیومارکر و ناهمگونی مطرح می سازند، مشخص می کنیم.

زیرمجموعه های افسردگی

تا کنون ، هیچ زیرگروه همگنی در دوره های افسردگی یا اختلالات به طور قابل اعتماد قادر به تشخیص بیماران از طریق ارائه علائم یا پاسخ درمانی نبوده است .152 وجود زیرگروهی که انحرافات بیولوژیکی در آن بارزتر باشد ، به توضیح ناهمگنی بین مطالعات قبلی و می تواند مسیر درمان طبقه ای را کاتالیز کند. Kunugi و همکاران 153 مجموعه ای از چهار زیرگروه بالقوه را بر اساس نقش سیستم های عصبی مختلف نشان داده اند كه انواع مختلف بالینی مربوط به آنها را در افسردگی نشان می دهد: افرادی كه دارای هیپورتكورتیزولیسم با افسردگی مالیخولیایی هستند یا هیپوكورتیزولیسم منعكس كننده یك نوع غیر معمول ، یك زیر مجموعه از بیماران وابسته به دوپامین كه ممكن است به طور برجسته با آندونیا وجود دارد (و می تواند به خوبی به آریپیپرازول پاسخ دهد) و یک زیرگروه التهابی که با التهاب بالا مشخص می شود. در بسیاری از مقالات با تمرکز بر التهاب ، وجود "زیرگروه التهابی" در افسردگی مشخص شده است. پیشنهاد شده است که افراد مبتلا به افسردگی غیرمعمول می توانند سطح بالاتری از التهاب نسبت به زیرگروه مالیخولیک داشته باشند ، 55,56,154,155 که شاید با یافته های مربوط به محور HPA در زیرگروههای مالیخولیایی و غیر معمولی مطابقت نداشته باشد. TRD156 یا افسردگی با علائم برجسته جسمی 37 نیز به عنوان یک نوع التهابی بالقوه مطرح شده است ، اما عصب کشی (خواب ، اشتها ، از دست دادن میل جنسی) ، خلق و خوی (شامل خلق و خوی پایین ، خودکشی و تحریک پذیری) و علائم شناختی (از جمله سوگیری و گناه عاطفی) 157 همه به نظر می رسد مربوط به پروفایل های بیولوژیکی است. نامزدهای احتمالی دیگر برای یک زیر گروه التهابی شامل تجربه علائم شبیه رفتار بیماری 158،159,160 یا سندرم متابولیک است.

گرایش به سمت (هیپو) مانیا ممکن است بین بیماران مبتلا به افسردگی بیولوژیکی باشد. شواهد حاكي از آن است كه بيماريهاي دوقطبي يك گروه چند وجهي اختلالات خلقي هستند كه اختلال دو قطبي زيرين اندرومايي شايع تر از مواردي است كه قبلا شناخته شده است. 161 تشخيص نادرست و يا تاخير در تشخيص اختلال دوقطبي به تازگي به عنوان يك مشكل عمده در روانپزشكي باليني مطرح شده است. میانگین زمان برای تشخیص های صحیح، اغلب بیش از یک دهه 162 و این تاخیر موجب شدت بیشتر و هزینه های بیماری کلی می شود. 163 با اکثر بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی که در ابتدا با یک یا چند مرحله افسردگی همراه بوده اند و افسردگی یکپارچه بیشترین تشخیص اشتباه است، شناسایی فاکتورهایی که ممکن است بین افسردگی یکپارچه و دوقطبی افتراق ایجاد کند، پیامدهای قابل توجهی دارد. اختلالات طیف دو قطبی 164 احتمالا در بعضی از تحقیقات بیومارکر قبلی MDD نامعلوم بوده است و کمبود شواهد نشان دهنده تمایز فعالیت HPA محور 109 یا التهاب 165,166 بین دو قطبی و Unipo افسردگی لار. با این حال، این مقایسه ها کمیاب هستند، دارای اندازه نمونه های کوچکی هستند، اثرات روند نامطلوب مشخص شده یا جمعیت های استخدام شده که به وضوح تشخیص داده نمی شوند. این تحقیق همچنین نقش پاسخ درمان در این روابط را بررسی نمی کند.

هر دو اختلالات دوقطبی، 167 و مقاومت به درمان 168، ساختارهای دوقطبی نیستند و در تداوم قرار می گیرند، که باعث افزایش چالش شناسایی زیرت تیپ می شود. به غیر از زیرتایپینگ، لازم به ذکر است که بسیاری از اختلالات بیولوژیکی در افسردگی مشاهده شده در بیماران با تشخیص های دیگر مشابه هستند. بنابراين، معاينه های تشخيصی معده نيز به طور بالقوه مهم هستند.

چالش های اندازه گیری بیومارکر

انتخاب بیومارکر تعداد زیادی از نشانگرهای زیستی بالقوه مفید یک چالش برای روانشناسی در تعیین اینکه کدام نشانگرها به کدام روش و برای چه کسانی دخیل هستند ، ایجاد می کند. برای افزایش چالش ، تعداد نسبتاً کمی از این نشانگرهای زیستی تحت بررسی کافی در افسردگی قرار گرفته اند و برای اکثر آنها ، نقش دقیق آنها در جمعیت های بالینی و سالم به خوبی درک نشده است. با وجود این ، تعدادی از تلاش ها برای پیشنهاد پانل های امیدوار کننده نشانگر زیستی انجام شده است. علاوه بر 16 مارکر مارک و همکاران با پتانسیل قوی ، 27 Lopresti و همکاران یک مجموعه گسترده اضافی از مارکرهای استرس اکسیداتیو با پتانسیل برای بهبود پاسخ درمانی را تشریح می کنند. سیستم های بیولوژیک (BDNF ، کورتیزول ، گیرنده محلول TNF؟ نوع II ، آلفا 28 آنتی تریپسین ، آپولیپوپروتئین CIII ، فاکتور رشد اپیدرم ، میلوپراکسیداز ، پرولاکتین و مقاومت) در نمونه های تایید و تکثیر با MDD. پس از ترکیب ، یک اندازه گیری ترکیبی از این سطوح توانست بین MDD و گروه کنترل با دقت 1٪ 80٪ تفاوت ایجاد کند. 90 ما پیشنهاد می کنیم که حتی اینها همه نامزدهای بالقوه در این زمینه را پوشش نمی دهد. جدول 169 را برای یک مشخصه خسته کننده از نشانگرهای زیستی با پتانسیل افسردگی مشاهده کنید ، حاوی هر دو نشانگر مبتنی بر شواهد و نشانگرهای جدید امیدوار کننده.

فن آوری است. با توجه به پیشرفت های تکنولوژیکی، در حال حاضر ممکن است (در واقع مناسب) اندازه گیری یک آرایه وسیعی از نشانگرهای زیستی به طور همزمان با هزینه کمتر و با حساسیت بیشتری نسبت به موارد قبلی صورت گرفته باشد. در حال حاضر، این قابلیت برای اندازه گیری ترکیبات متعدد پیش از توانایی ما برای تجزیه و تحلیل موثر و تفسیر داده ها، چیزی است که 170 با افزایش آرایه های بیومارکرین و نشانگرهای جدید مانند متابولومیک ادامه می یابد. این امر عمدتا ناشی از فقدان درک در مورد نقش دقیق و ارتباطات بین مارکرها و درک ناکافی بودن نشانگرهای مرتبط در سطوح مختلف بیولوژیکی (مانند ژنتیک، رونویسی، پروتئین) در داخل و بین افراد است. داده های بزرگ با استفاده از رویکردهای تحلیلی جدید و استانداردها در حل این مسئله کمک می کنند و روش های جدید ارائه می شوند؛ یک مثال این است که توسعه رویکرد آماری مبتنی بر تجزیه و تحلیل مبتنی بر شار سنگ برای کشف نشانگرهای جدید متابولیسم بالقوه بر اساس واکنش های آنها بین شبکه ها و ادغام بیان ژن با داده های متابولیت است. 171 تکنیک های یادگیری ماشین در حال حاضر اعمال می شود و با مدل های استفاده از biomarker داده ها برای پیش بینی نتایج درمان در مطالعات با داده های بزرگ. 172

جمع آوری نشانگرهای زیستی. بررسی آرایه ای از نشانگرهای زیستی به طور همزمان جایگزینی برای بازرسی نشانگرهای جدا شده است که می تواند دید دقیق تری را به شبکه پیچیده ای از سیستم ها یا شبکه های بیولوژیکی ارائه دهد .26 همچنین برای کمک به جدا کردن شواهد متضاد در این ادبیات تا به امروز (به ویژه ، جایی که شبکه های نشانگرهای زیستی و فعل و انفعالات به خوبی قابل درک است) ، داده های نشانگر زیستی می توانند جمع شوند یا نمایه شوند. یک چالش شناسایی روش بهینه انجام این کار است و ممکن است به پیشرفتهایی در فن آوری و / یا تکنیکهای جدید تجزیه و تحلیل نیاز داشته باشد (به بخش "داده های بزرگ" مراجعه کنید). از لحاظ تاریخی ، نسبت های بین دو نشانگر زیستی متمایز یافته های جالبی را به همراه داشته است. 109,173،174 تلاش کمی برای جمع آوری داده های نشانگر زیستی در مقیاس بزرگتر انجام شده است ، مانند آنهایی که از تجزیه و تحلیل مalلفه های اصلی شبکه های سیتوکین پیش التهابی استفاده می کنند .43 در یک متاآنالیز ، سیتوکین های پیش التهابی برای هر مطالعه به نمره اندازه یک اثر تبدیل شده است ، و به طور کلی قبل از درمان ضد افسردگی ، پیش بینی عدم پاسخ بعدی در مطالعات سرپایی را به طور قابل توجهی نشان داد. پانل های نشانگر زیستی کامپوزیت برای شناسایی تحقیقات معنادار و قابل اعتماد که می توانند برای بهبود نتایج درمان استفاده شوند ، هر دو یک چالش و فرصت برای تحقیقات آینده هستند. 80 مطالعه ای توسط Papakostas و همکاران با انتخاب یک رویکرد جایگزین ، انتخاب یک پانل از نشانگرهای زیستی سرم ناهمگن (از نظر التهابی ، محور HPA و سیستم های متابولیکی) که نشان داده شده بود در یک مطالعه قبلی بین افراد افسرده و کنترل متفاوت است و اینها را در یک نمره خطر ترکیب می کند که در دو نمونه مستقل و یک گروه کنترل با حساسیت و ویژگی 169٪ متفاوت است. XNUMX

اطلاعات بزرگ. استفاده از داده های بزرگ احتمالاً برای پرداختن به چالش های فعلی مشخص شده در مورد ناهمگنی ، تنوع نشانگر زیستی ، شناسایی نشانگرهای بهینه و آوردن زمینه به سمت تحقیقات ترجمه ای ، کاربردی در افسردگی ضروری است. با این حال ، همانطور که در بالا توضیح داده شد ، این چالش های فنی و علمی را به همراه دارد .175 علوم بهداشتی اخیراً شروع به استفاده از تجزیه و تحلیل داده های بزرگ کرده اند ، یک دهه یا خیلی دیرتر از بخش تجارت. با این حال ، مطالعاتی مانند iSPOT-D152 و کنسرسیوم هایی مانند کنسرسیوم ژنتیک روانپزشکی 176 با درک ما از مکانیسم های بیولوژیک در روانپزشکی در حال پیشرفت هستند. الگوریتم های یادگیری ماشین در مطالعات بسیار کمی شروع به استفاده از نشانگرهای زیستی برای افسردگی کرده اند: یک تحقیق اخیر اطلاعات جمع آوری شده از> 5,000 شرکت کننده از 250 نشانگر زیستی را انجام داده است. پس از محاسبه چندگانه داده ها ، یک رگرسیون تقویت شده با یادگیری ماشین انجام شد ، که نشانگر 21 نشانگر زیستی بالقوه است. به دنبال تجزیه و تحلیل رگرسیون بیشتر ، سه نشانگر زیستی به عنوان ارتباط شدید با علائم افسردگی (اندازه گلبول قرمز خون بسیار متغیر ، سطح گلوکز و بیلی روبین سرم) انتخاب شدند. نویسندگان نتیجه گرفتند که از داده های بزرگ می توان به طور م forثر برای تولید فرضیه ها استفاده کرد. 177 پروژه فنوتیپ بزرگتر نشانگر زیستی اکنون در حال انجام است و به پیشرفت سفر ما به آینده نوروبیولوژی افسردگی کمک خواهد کرد.

چشم انداز آینده

شناسایی پانل Biomarker

یافته های موجود در ادبیات تاکنون نیاز به تکرار در مطالعات گسترده دارد. این امر به ویژه برای نشانگرهای زیستی جدید مانند کموکین تیموس و کموکین تنظیم شده توسط فعال سازی و فاکتور رشد تیروزین کیناز 2 که از نظر ما ، در نمونه های کنترل بالینی افسرده و سالم بررسی نشده اند ، صادق است. مطالعات بزرگ داده باید پانل های نشانگر زیستی جامع را مورد سنجش قرار داده و از روش های تجزیه و تحلیل پیچیده برای تعیین کامل روابط بین نشانگرها و عواملی که آنها را در جمعیت های بالینی و غیر بالینی اصلاح می کند ، استفاده کنند. علاوه بر این ، در مقیاس وسیع تجزیه و تحلیل م componentلفه های اصلی ممکن است گروه های نشانگرهای زیستی را با همبستگی زیادی ایجاد کند و همچنین می تواند استفاده از "کامپوزیت ها" را در روانپزشکی بیولوژیکی ، که ممکن است همگنی یافته های آینده را افزایش دهد ، اطلاع دهد.

کشف زیرمجموعه های همگن

با توجه به انتخاب بیومارکر، ممکن است چندین پانل برای مسیرهای مختلف بالقوه مورد نیاز تحقیقاتی مورد نیاز باشد. با هم جمع می شویم، شواهد موجود نشان می دهد که پروفایل های biomarker مطمئنا هستند، اما به طور خلاصه در زیر جمعیت افرادی که در حال حاضر از افسردگی رنج می برند تغییر یافته است. این ممکن است در داخل دسته های تشخیصی و یا درون آن ایجاد شود که ممکن است منجر به عدم توافق یافتن یافته هایی شود که در این ادبیات دیده می شود. با یک تجزیه و تحلیل خوشه ای بزرگ از پانل های شبکه بیومارکر در افسردگی، به طور کلی می تواند به اندازه کافی یک زیرگروه زیست شناختی (یا زیرگروه) باشد. این متغیر درون جمعیت را نشان می دهد؛ تجزیه و تحلیل کلاس های پنهان می تواند ویژگی های بالینی مشخص بر اساس، به عنوان مثال، التهاب.

اثرات درمان ویژه بر التهاب و پاسخ

همه درمان های معمول برای افسردگی باید به طور جامع برای اثرات زیستی خاص خود را بررسی، همچنین حسابداری برای اثربخشی آزمایشات درمان. این ممکن است سازه های مربوط به بیومارکرها و ارائه علائم را برای پیش بینی نتایج برای انواع درمان های ضد افسردگی در قالب شخصی ترتیب دهد و ممکن است در زمینه افسردگی همپوالر و دو قطبی امکان پذیر باشد. این احتمالا برای درمان های بالقوه جدید و نیز درمان های در حال حاضر مفید خواهد بود.

تعیین آینده واکنش درمان

استفاده از تکنیک های فوق احتمالا منجر به بهبود توانایی پیش بینی مقاومت درمانی می شود. مقادیر معتبر و پایدار (به عنوان مثال، دراز مدت) پاسخ درمان ممکن است به این امر کمک کند. ارزیابی سایر ملاحظات معتبر رفاه بیمار (مانند کیفیت زندگی و عملکرد روزمره) می تواند ارزیابی جامعتری از نتایج درمان داشته باشد که ممکن است بیشتر با بیومارکرها مرتبط باشد. در حالی که فعالیت بیولوژیکی تنها ممکن است قادر به تشخیص پاسخ دهنده های درمان از افراد غیرمستقیم باشد، اندازه گیری همزمان نشانگرهای زیستی با متغیرهای روان شناختی یا جمعیت شناختی می تواند با اطلاعات بیومورکر در یک مدل پیش بینی از پاسخ درمان ناکافی ترکیب شود. اگر یک مدل قابل اطمینان برای پیش بینی پاسخ (یا برای جمعیت افسرده یا یک زیر جمعیت) توسعه یافته و به صورت گذشتهناپذیر اعتبار داده شود، یک طرح ترجمه میتواند کاربرد آن را در یک محاکمه کنترل بزرگ ایجاد کند.

به سوی درمان های طبقه بندی شده

در حال حاضر ، بیماران مبتلا به افسردگی به طور سیستماتیک برای دریافت یک برنامه مداخله بهینه هدایت نمی شوند. در صورت تأیید ، می توان از طرح کارآزمایی طبقه ای برای آزمایش یک مدل برای پیش بینی عدم پاسخ و / یا تعیین محل نیاز بیمار به تریاژ در یک مدل مراقبت مرحله ای استفاده کرد. این می تواند در هر دو روش درمان استاندارد و طبیعی ، در انواع مختلف مداخله مفید باشد. در نهایت ، می توان یک مدل از نظر بالینی مناسب برای ارائه مناسب ترین روش درمانی به افراد ، برای شناخت کسانی که احتمالاً دچار افسردگی نسوز می شوند و مراقبت و نظارت بیشتر برای این بیماران ، ارائه داد. برای بیمارانی که در معرض خطر مقاومت به درمان قرار دارند ، ممکن است یک درمان روانشناختی و دارویی یا دارویی درمانی ترکیبی تجویز شود. به عنوان یک مثال احتمالی ، ممکن است به شرکت کنندگان فاقد افزایش سیتوکین پیش التهابی ، درمان روانشناختی به جای درمان دارویی نشان داده شود ، در حالی که زیرمجموعه ای از بیماران با التهاب خاص بالا می توانند یک عامل ضد التهابی را در افزایش درمان استاندارد دریافت کنند. همانند طبقه بندی ، استراتژی های انتخاب درمان شخصی در آینده ممکن است. به عنوان مثال ، یک فرد افسرده خاص ممکن است TNF قابل توجهی بالا داشته باشد؟ سطح ، اما هیچ ناهنجاری بیولوژیکی دیگری وجود دارد ، و آیا می تواند از درمان کوتاه مدت با TNF بهره مند شود؟ آنتاگونیست .54 درمان شخصی همچنین می تواند بیان بیومارکر را در حین درمان برای اطلاع از تغییرات مداخله ای احتمالی ، طول دوره ادامه درمان مورد نیاز یا تشخیص مارکرهای اولیه عود ، در پی داشته باشد.

اهداف درمان نوین

تعداد زیادی از درمان های بالقوه وجود دارد که می تواند برای افسردگی مثر باشد ، که به اندازه کافی مورد بررسی قرار نگرفته است ، از جمله مداخلات جدید یا سایر اهداف برای سایر رشته ها. برخی از محبوب ترین اهداف در داروهای ضد التهاب مانند سلکوکسیب (و سایر مهارکننده های سیکلواکسیژناز -2) ، TNF بوده است؟ آنتاگونیست ها etanercept و infliximab ، minocycline یا آسپرین. اینها امیدوار کننده به نظر می رسند .178 ترکیبات آنتی گلوکوکورتیکوئید ، از جمله کتوکونازول 179 و متیراپون ، 180 مورد از نظر افسردگی بررسی شده اند ، اما هر دو با مشخصات عارضه ای دارای اشکال هستند و پتانسیل بالینی متیراپون نامشخص است. میفپریستون 181 و کورتیکواستروئیدها فلودروکورتیزون و اسپیرونولاکتون ، 182 و دگزامتازون و هیدروکورتیزون 183 نیز ممکن است در کوتاه مدت در درمان افسردگی موثر باشند. هدف قرار دادن آنتاگونیست های گیرنده های گلوتامات N-methyl-d-aspartate ، از جمله کتامین ، ممکن است درمان های م inثر در افسردگی باشد. 184 اسیدهای چرب اشباع نشده امگا -3 بر فعالیت التهابی و متابولیکی تأثیر می گذارند و به نظر می رسد برخی از تأثیرات افسردگی را نشان می دهد. 185. از طریق مسیرهای عصبی مرتبط ، اثرات ضد افسردگی دارند

به این ترتیب ، از تأثیرات بیوشیمیایی داروهای ضد افسردگی (به بخش "دارو" مراجعه کنید) برای سایر مزایای بالینی مورد استفاده قرار گرفته است: به ویژه بیماری های گوارشی ، عصبی و غیر اختصاصی. 188 اثرات ضد التهابی ضد افسردگی ها ممکن است بخشی از مکانیسم این مزایا لیتیوم همچنین برای کاهش التهاب پیشنهاد شده است ، از طریق مسیرهای گلیکوژن سنتاز کیناز -3 .189 تمرکز بر این اثرات می تواند برای امضای نشانگر زیستی افسردگی مفید باشد و به نوبه خود ، نشانگرهای زیستی می توانند نشانگرهای جایگزین برای تولید داروی جدید باشند.

دکتر الکس جیمنز Insight

افسردگی یک اختلال سلامت روانی است که با علائم شدید که بر خلق و خوی تاثیر می گذارد، از جمله از دست رفتن علاقه به فعالیت است. با این حال، تحقیقات اخیر نشان داده اند که ممکن است تشخیص افسردگی با استفاده از بیش از یک علائم رفتاری بیمار امکان پذیر باشد. بر طبق محققان، شناسایی بیومارکرهای به راحتی قابل دستیابی است که می تواند با دقت تشخیص افسردگی به بهبود کلی سلامت و سلامت کلی بیمار پایبند باشد. به طور مثال، یافته های بالینی نشان می دهد که افراد مبتلا به اختلال افسردگی عمده یا MDD دارای سطوح پایینتری از استیل L-کارنیتین یا LAC در خونشان نسبت به گروه های سالم هستند. در نهایت، ایجاد شاخص های زیستی برای افسردگی به طور بالقوه می تواند به تعیین بهتر افرادی که در معرض خطر ابتلا به این اختلال هستند کمک کند و همچنین به متخصصان مراقبت های بهداشتی کمک می کند بهترین گزینه برای بیمار مبتلا به افسردگی را تعیین کند.

نتیجه

ادبیات نشان می دهد که تقریبا دو سوم بیماران مبتلا به افسردگی به درمان اولیه رجوع نمی کنند و احتمال عدم واکنش با تعداد درمان های آزمایش شده افزایش می یابد. ارائه درمان های نامناسب عواقب قابل توجهی برای هزینه های فردی و اجتماعی دارد، از جمله ناراحتی های مداوم و رفاه، ریسک خودکشی، از دست دادن بهره وری و از دست رفتن منابع مراقبت های بهداشتی. ادبیات گسترده در افسردگی نشان دهنده تعداد زیادی از بیومارکرهایی است که امکان بهبود درمان برای افراد مبتلا به افسردگی را نشان می دهد. علاوه بر نشانگرهای عصبی و نوروآندوکرین که برای چندین دهه مطالعه گسترده ای داشته اند، بینش اخیر نشان دهنده پاسخ التهابی (و همچنین سیستم ایمنی بدن به طور کلی)، عوامل متابولیک و رشد است که به طور عمده در افسردگی دخیل هستند. با این حال، شواهد متضاد بیش از حد نشان می دهد که تعدادی از چالش های مورد نیاز برای مقابله قبل از تحقیق biomarker می تواند به منظور بهبود مدیریت و مراقبت از افراد مبتلا به افسردگی وجود دارد. با توجه به پیچیدگی عظیم سیستم های بیولوژیک، بررسی همزمان یک دامنه جامع از نشانگر ها در نمونه های بزرگ، در کشف تعاملات بین وضعیت های بیولوژیکی و روانی در افراد، سود قابل توجهی دارد. بهینه سازی اندازه گیری هر دو پارامترهای نوروبیولوژیک و اقدامات بالینی افسردگی احتمالا برای درک بیشتر اهمیت پیدا می کند. این بررسی همچنین اهمیت بررسی عوامل شناختی بالقوه (مانند بیماری، سن، شناخت و دارو) را در برداشتن یک درک منسجم از زیست شناسی افسردگی و سازوکار مقاومت درمانی برجسته می کند. احتمال دارد که برخی از نشانگرها قول بیشتری برای پیش بینی پاسخ درمان یا مقاومت به درمان خاص در یک زیر گروه بیماران نشان دهند و اندازه گیری همزمان اطلاعات بیولوژیکی و روانشناختی ممکن است توانایی به طور چشمگیری افرادی را که در معرض خطر ابتلا به نتایج درمان ضعیف هستند شناسایی کنند. ایجاد یک پانل زیست شناسی برای افزایش دقت تشخیصی و پیش آگهی، و همچنین برای درمان های فردی در اولین مرحله عملی بیماری افسردگی و ایجاد اهداف درمان جدید موثر است. این پیامدها ممکن است محدود به زیر گروهی از بیماران افسرده باشد. راه های این فرصت ها، استراتژی های تحقیق اخیر را پیوند می دهند تا سندرم های بالینی را به طور دقیق تر به زیربناهای نوروبیولوژیکی مرتبط متصل سازند. 6 به غیر از کاهش ناهمگونی، این ممکن است تغییری را به سوی تساوی اعتماد بین سلامت جسمی و روانی تسهیل کند. واضح است که اگر چه کار بسیار ضروری است، ایجاد ارتباط بین بیومارکرهای مربوطه و اختلالات افسردگی اثرات مهمی در کاهش بار افسردگی در سطح فردی و اجتماعی دارد.

تشکر و قدردانی

این گزارش نشان دهنده تحقیقات مستقلی است که توسط مرکز تحقیقات زیست پزشکی م Instituteسسه ملی تحقیقات بهداشت (NIHR) در جنوب لندن و بنیاد اعتماد Maudsley NHS و کالج کینگ لندن تأمین شده است. نظرات ابراز شده از نظر نویسندگان است و لزوماً از نظر NHS ، NIHR یا وزارت بهداشت نیست.

پانویسها و منابع

افشای AHY در آخرین سال 3 دریافت حقوق برای صحبت از Astra Zeneca (AZ)، Lundbeck، Eli Lilly، Sunovion؛ حقوق برای مشاوره از Allergan، Livanova و Lundbeck، Sunovion، Janssen؛ و کمک هزینه تحصیلی از موسسات مالی Janssen و UK (NIHR، MRC، Wellcome Trust). AJC در آخرین سال های 3 دریافت حقوق برای صحبت از Astra Zeneca (AZ)، حق بیمه برای مشاوره از Allergan، Livanova و Lundbeck، و کمک هزینه تحقیق از موسسات مالی Lundbeck و UK (NIHR، MRC، Wellcome Trust) دریافت کرده است.

نویسندگان هیچ گونه تناقض دیگری در مورد این کار گزارش نمی دهند.

در نتیجه،در حالی که مطالعات تحقیقاتی متعدد صدها نشانگر زیستی برای افسردگی پیدا کرده است ، بسیاری نقش خود را در بیماری افسردگی یا اینکه چگونه دقیقاً می توان از اطلاعات بیولوژیکی برای افزایش تشخیص ، درمان و پیش آگهی استفاده کرد ، اثبات نکردند. با این حال ، مقاله فوق ادبیات موجود در مورد نشانگرهای زیستی را که در طی فرایندهای دیگر درگیر هستند مرور می کند و یافته های بالینی را با افسردگی مقایسه می کند. علاوه بر این ، یافته های جدید در مورد نشانگرهای زیستی برای افسردگی ممکن است به تشخیص بهتر افسردگی برای پیگیری درمان بهتر کمک کند. اطلاعات ارجاع شده از مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی (NCBI) . دامنه اطلاعات ما محدود به کایروپراکتیک و همچنین آسیب های ستون فقرات و شرایط است. برای بحث در مورد موضوع ، لطفاً از دکتر جیمنز سوال کنید یا با ما تماس بگیرید915-850-0900.

دکتر الکس جیمنز سرپرستی می کند

موارد اضافی: درد پشت

درد پشت یکی از شایع ترین علل ناتوانی و از دست رفته روز در کار در سراسر جهان است. به عنوان حقيقت، درد پشتي به عنوان دومين شايعترين دلايل بازديد پزشکي، نسبت به عفونت فوقاني تنفسي کمتر است. تقریبا 80 درصد از جمعیت حداقل یک بار در طول زندگی خود نوعی کمر درد را تجربه خواهند کرد. ستون فقرات یک ساختار پیچیده ای است که از استخوان ها، مفاصل، لیگامان ها و ماهیچه ها در میان دیگر بافت های نرم تشکیل شده است. به همین دلیل، آسیب و / یا شرایط شدید، مانند دیسک های فتق دیسک، در نهایت می تواند منجر به علائم درد پشت شود. آسیب های ورزشی یا آسیب های ناشی از تصادفات خودرو اغلب اغلب علت درد پشت هستند، اما گاهی اوقات ساده ترین حرکات می توانند نتایج دردناکی داشته باشند. خوشبختانه، گزینه های درمان جایگزین، مانند مراقبت از کیهان پراکسی، می تواند به کاهش درد در استفاده از تنظیمات ستون فقرات و دستکاری دست کمک کند و در نهایت بهبود تسکین درد را کاهش دهد.

موضوع فوق العاده مهم: مدیریت کم پشت درد

موضوعات بیشتر: موارد اضافی اضافی: Painدرمان و درمان های مزمن